چکیده

از دیرباز برخی از متدینان از سر خلوص و دلدادگی انتظار داشته اند که آیات قرآن اثر شفابخشی در خصوص بیماری های جسمی نیز داشته باشند و در مقابل عده ای از ناباوران از سر عناد به انکار این خاصیت درمانی آیات قرآن پرداخته اند. پژوهش پیش رو فارغ از آنکه در مقام ثبوت کدام یک از این مدعیات بر حقیقت منطبق است به بررسی اثباتی این دو گزاره متضاد پرداخته و آیاتی را که در قرآن به مسئله شِفاء اشاره داشته اند در سه تفسیر برزگ- المیزان علامه طباطبایی، مفاتیح الغیب فخر رازی والكشاف عن حقائق غوامض التنزيل زمخشری- به نمایندگی از سه نحله کلان کلامی مورد مداقه قرار داده تا صدق و کذب این دو گزاره و احیاناً گزاره سومی که موضع درمانگری آیات قرآن را روشن می کند، معلوم گرداند. روش این تحقیق توصیفی- تحلیلی با رویکردی نشانه شناسانه بوده و با گردآوری کتابخانه انجام شده است. نتایج این پژوهش نشان داد که اگرچه ادله ای دالّ بر تخطئه انتظارِ درمانِ بیمارهای جسمی در آیات شِفاء بدست نیامد، اما هیچ یک از قرائن متصل یا منفصلِ درون متنی این ادعا را تایید و توجیه نمی کنند بلکه به عکس همگی به اسباب مادی و متجانس در امر بهبود امراض بدنی اشاره دارند. لذا نه تنها دایره توقع آن دسته از متدینان، با ادعای قرآنی شِفاء انطباق نداشته بلکه جُحدِ منکران نیز که بر این توقع بنا شده است – نه مدعیات قرآنی- سالبه به انتفای محمول بوده و از اعتبار بررسی ساقط می گردد.

کليدواژه ها

شِفا، قرآن درمانی، بیماری جسمی، صدر

کد مقاله / لینک ثابت به این مقاله

برای لینک دهی به این مقاله، می توانید از لینک زیر استفاده نمایید. این لینک همیشه ثابت است :

نحوه استناد به مقاله

در صورتی که می خواهید در اثر پژوهشی خود به این مقاله ارجاع دهید، به سادگی می توانید از عبارت زیر در بخش منابع و مراجع استفاده نمایید:
سید سعید علوی , 1400 , عجز یا اعجاز قرآن در هنگامه همه گیری تاملی بر آیات شِفاء در پرتو المیزان، تفسیر کبیر و الکشّاف , نخستین همایش ملی فرهنگ